Οι Εκδόσεις Διπλογραφία παρουσιάζουν τη μελέτη του Αμερικανού καθηγητή Κοινωνιολογίας James Aho Εξομολόγηση και Λογιστική, στην οποία αποκαλύπτονται οι άγνωστες για το ευρύ κοινό σχέσεις του κόσμου των Οικονομικών και της Λογιστικής με τη θρησκευτική παράδοση της Ρωμαιοκαθολικής Δύσης. Ένα έργο που αναδεικνύει τις καθοριστικής σημασίας σχέσεις ανάμεσα στη σχολαστική ηθική, που επικράτησε στον Δυτικό κόσμο και αποτέλεσε ένα από τα ισχυρότερα ερείσματα της αστικής συνείδησης, και την ανάδυση του homo economicus, βασικό εργαλείο της επιχειρηματικής δράσης του οποίου υπήρξε η διπλογραφική μέθοδος τήρησης λογιστικών βιβλίων. Ανάγοντας τις γενεσιουργές καταβολές του καπιταλιστικού συστήματος, πριν από την προτεσταντική ηθική (όπως ανέδειξε το έργο του Max Weber), στην σχολαστική ηθική των Ρωμαιοκαθολικών, και μάλιστα στο μυστήριο της εξομολόγησης, ο καθηγητής Aho εισάγει μια σημαντική τομή στην κοινωνιολογική, τη θεολογική και την οικονομική σκέψη, όπως η καθεμιά τους επιχειρεί να αναλύσει την εν λόγω θεματική.

Ένα… «εικονοκλαστικό» βιβλίο, μόνο για πολύ «ψαγμένους» αναγνώστες!

Mακράν του να συνιστά μια ηθικά και πολιτικά ουδέτερη δραστηριότητα, η λογιστική από την ίδια της την φύση έχει πολιτική χροιά: δεν είναι απλά ένα ικανό εργαλείο που αξιοποιείται από τις ελίτ προκειμένου για την αύξηση της ισχύος τους αλλά μια τεχνολογία κυριαρχίας καθ’ εαυτήν· μια τεχνολογία νομιμοποιημένη από την ιδεολογία της αποτελεσματικότητας.
O έμπορος της μεσαιωνικής περιόδου βρισκόταν σε μια από ηθικής πλευράς προβληματική κατάσταση, η οποία απαιτούσε την δικαίωσή του όχι μόνο ενώπιον των εκκλησιαστικών αρχών, αλλά και των αρχών αυτών όπως λάμβαναν υπόσταση εντός του από την ίδια του την συνείδηση. Για τον λόγο αυτό, εύκολα στράφηκε, στα διαδεδομένα ρητορικά σχήματα της εποχής, δημιουργώντας ό,τι εμείς γνωρίζουμε ως διπλογραφική μέθοδο. (…) Μακράν του να είναι συμπτωματική, η εισαγωγή της υποχρεωτικής εξομολόγησης στα 1215 και η σχεδόν ταυτόχρονη εμφάνιση της διπλογραφικής μεθόδου είναι ουσιωδώς, αν όχι με αυστηρά αιτιακή σχέση, συνδεδεμένες.
(…)
Ποια είναι η πραγματικότητα την οποία θέλουμε στην συγκεκριμένη περίπτωση να επιτύχουμε; Είναι να ενθαρρύνουμε μια πιο ευσεβή και ευγνώμονα διάθεση προς την κοινωνία, την ιστορία και τον κόσμο ολόκληρο εκ μέρους εκείνων που έχουν απολαύει των δωρεών του. Είναι να συμβάλλουμε στην υπονόμευση ενός δόγματος που έχει αναχθεί περίπου σε κοινό –πλην κενολόγο– τόπο, ότι δηλαδή η ύψιστη ανθρώπινη αρετή είναι ο εγωισμός (Rand, 1961) ή, όπως έχει τεθεί με πιο ήπιους όρους, «η μόνη κοινωνική ευθύνη της επιχείρησης είναι να αυξήσει τα κέρδη της» (Friedman, 1970). Εν ολίγοις, επιθυμώ στην θέση αυτών των δημοφιλών θέσεων να προάγω ένα αίσθημα ευγνώμονος διαχείρισης και ευθύνης, σε έναν κόσμο που ευνοεί πρωτίστως την παραγωγή κέρδους –και στην πραγματικότητα εγωκεντρισμού και φιλαυτίας– δείχνοντας ακριβώς ότι το επικρατέστερο αίσθημα κάποτε ήταν η ευγνωμοσύνη.